İYİ Parti'yi kurup, iki yılda istifa eden Fatih Eryılmaz deşifre etti! Üniversitelerdeki PKK hakimiyeti

15 Temmuz Gazisi Fatih Eryılmaz, Ege Üniversitesi Tarih Bölümü 4'üncü sınıf öğrencisi Fırat Yılmaz Çakıroğlu'nun şehit edilişinin yıldönümünde HDP adı altında PKK'lı teröristlerin üniversitelere nasıl yerleştirildiğini deşifre etti. Şehit Fırat Yılmaz Çakıroğlu'nun hayat dolu bir insan olduğunu ve hayallerinin peşinden giderek Ege Üniversitesi'ne yerleştiğini belirten Eryılmaz, Çakıroğlu'nun şehit edildiği Ege Üniversitesi'nin PKK'lı alçaklar tarafından nasıl işgal edildiğini şöyle anlattı: Anlaşılmaz bir terslik vardı. Türkiye Cumhuriyeti'nin milli bütünlüğünü parçalamak, ülkenin doğu ve güneydoğusunda ayrı bir devlet kurmak için faaliyet gösteren, son kırk yılda binlerce askerimizi, polisimizi, öğretmenimizi, doktorumuzu, hemşiremizi, devletine sadık vatandaşlarımızı katleden bölücü PKK terör örgütü sanki üniversitenin hakimiydi. Örgüt elemanı örgütlü azgın bir azınlık üniversitenin üzerine bir karabulut gibi çökmüştü. Üniversitenin bulunduğu şehir İzmir’di. Burası örgütün dağlık araziden yararlanarak barındığı, eylem yaptığı güneydoğu dağları değildi. Ülkenin en batısında bulunan İzmir şehriydi. Söz konusu yer devletin üniversitesi idi. Başında maaşını devletten alan bir rektör, yüzlerce akademisyen ve yine yüzlerce idari personelin olduğu bir üniversiteydi. Yaşanılan olaylar dışarıda anlatılsa kimseyi inandıramazdınız. Adına Çözüm Süreci denilen bir çözülme sürecinde 200 kişilik örgütlü azgın bir azınlık sanki üniversiteyi tutsak etmişti; Edebiyat fakültesinin duvarları PKK terör örgütüne ait afiş ve pankartlarla doluydu. PKK’lı azgın azınlık kendilerinden olmayan her türlü düşünceye karşı çekinmeksizin şiddete başvuruyordu. O kadar pervasızlaşmışlardı ki bırakın karşıt fikirleri DHKP-C terör örgütünün propagandasını yapan Grup Yorum’un konserine dahi saldırmışlardı. Anadolu'nun pek çok vilayetinden okumak için üniversiteye gelmiş, yaptıklarına katılmayan ve karşı çıkan öğrencilerin eğitim hakkını gaspediyorlar, bina girişlerinde kimlik kontrolü yapıyorlar, fişledikleri öğrencileri darp ediyorlar, derslere ve sınavlara sokmuyorlardı. PKK terör örgütü lideri teröristbaşının serbest bırakılması için stantlar açıp imza kampanyaları düzenliyorlardı. Fişledikleri öğrencileri açtıkları sosyal medya hesaplarından ölümle tehdit ediyorlardı. Ders sırasında sınıflara girip örgüt propagandası yapıyorlar, itiraz eden hocaları yaka paça kendi dersinden atıyorlardı. Terör örgütü mensubu bu azgın azınlık mart ayında Nevruz kutlaması adı altında ellerinde terörist başının fotoğrafları, dağdaki PKK’lıların üniformaları içinde ve duvarlarda PKK terör örgütünün afişleri ile gövde gösterisi yapıyorlardı. Devletin üniversite kampüsü içerisindeki bu alana dağda devletin güvenlik görevlileri ile çatışırken gebertilen Hozan Serhad alanı adını dahi koymuşlardı. Üniversite de eğitim gören binlerce gencin, kanunlara uyan, çalışan, vergisini veren, askerliğini yapmış, kısacası vatandaşlık görevlerini yerine getiren, ekonomik sıkıntılar içinde dahi çocuklarının okuması, bir meslek sahibi olması ve vatana millete faydalı olması için çalışan anne ve babaları vardı. Bu anne ve babalar için kutsal saydıkları devlet, çocuklarının güvenliğini saglardı. Uzaktaki evlatlarına dualar eden ve her görüşmelerinde "Aman çocuğum derslerine iyi çalış, başını belaya sokma" diye nasihat eden bu anne ve babalar teoride haklıydı. Ama maalesef bu haklılık Ege Üniversitesinde sadece teorideydi. Ege Üniversitesi’nde sanki değil, gerçekten devlet yoktu. Üniversite rektörü Candeğer Yılmaz olayları görmezden geliyor, devletten maaş alan pek çok akademisyen de ekmeğini yedikleri devletin değil bir terör örgütünün kılıcını sallıyorlardı. Dedik ya, başka yerde anlatırsa kimse inanmazdı. Sanki üniversitede rektör, akademisyen, şehirde vali, kaymakam, savcı, emniyet müdürü Ankara’da devlet yoktu. Bir maymunlar cehennemi yaşanıyordu. İnsanlıktan nasibini almamış bir avuç eşkiya binlerce öğrenciye kabus olmuştu. Ülkenin geleceği olacak binlerce öğrenci kaderine terkedilmişti. Korkutulmuş binlerce genç sessizce kendilerine soruyorlardı; "Burası Türkiye Cumhuriyeti topraklarında bir yer değil miydi? Türkiye Cumhuriyeti Devleti'nin bir üniversitesi değil miydi? Devlet dediğimiz yapı vatandaşlarının en temel hakları olan yaşam hakkını, eğitim hakkını korumak zorunda değil miydi? Varlığının en basit sebebini ifa edemeyen bir devlet devlet olabilir miydi? Anne babaların varsaydıkları ile gençlerin gerçekte gördükleri ve yaşadıkları ne kadar farklıydı. Ege Üniversitesi’nde bunların yaşandığı tarihlerde, aynı operasyonun başka bir kısmı da Ankara’da icra ediliyordu. Geleceğin subay kadrosunun yetiştirildiği Kara Harp Okulu’nda, FETÖ’nün tahakkümüne girmeyen ögrenciler "şok mangaları" adı verilen işkence ekiplerinin ellerinde inliyor, çıglıklarını beşyüz metre ilerideki TBMM’den, yediyüz metre mesafede bulunan Genelkurmay başkanlığından duymuyorlardı. Ege Üniversitesi'ndeki binlerce gençten biri de Fırat Yılmaz Çakıroğlu’ydu. Öğretmen olan annesi oğlunu toprağına, bayrağına, devletin kurucu önderi Mustafa Kemal Atatürk’e bağlı bir şekilde yetiştirmişti. Fırat’ın keskin bir kavrayışı ve yüksek bir adalet duygusu vardı. Bu yaşananlara tahammül edemezdi. Türkiye Cumhuriyeti Devleti'nin üniversitesinde kanunlar uygulanmalıydı. Bir terör örgütü hiçbir öğrencinin eğitim hakkını engelleyemezdi. Devletin öğrencilerin eğitimi ve güvenliği için görevlendirdiği herkes görevini yapmak zorundaydı. Alandan kaybolmuş, vatandaşlarını kaderine terketmiş bir devlet olamazdı. Tam tersine dönmüş bu düzen düzeltilmeliydi. Fırat sırtına çok ağır bir yük aldı. Fırat en alttan başladı. Bütün faaliyetler kanun çerçevesinde yapılacaktı. Önce arkadaşları ile konuştu. Sonra arkadaşları ile beraber çoğunluğu apolitik olan korkutulmuş ve sindirilmiş öğrencileri kanun, düzen ve devletin varlığı lehine cesaretlendirdi. Hiç yorulmadan, yüksünmeden herkese, her kesime gitti, anlattı konuştu. Üniversite öğrenci konseyi seçimleri böyle kazanıldı. Fırat ve arkadaşlarının mutluluğu tarifsizdi. Sanki işgal altında kalmış vatan topraklarını kurtarmak için adım atmışlar ve ilerleme sağlamışlardı. Daha sonra sosyal medya hesapları açıldı. Bir avuç PKK’lı azgın azınlığın tahakkümünde sindirilmiş olan öğrencilerin çığlıklarını tüm Türkiye’ye duyuracaklardı. Bu PKK’lı azgın azınlık, sosyal medya hesaplarında üniversiteyi işgal ettiklerini övünerek anlatıyordu. Fırat ve arkadaşları için namussuzların bu kadar cesaretli olduğu bu yerde namusluların daha cesur olması gerekiyordu. PKK’lı teröristler 19 Mayıs için tertiplenen bir etkinliğe saldırarak etkinliği düzenleyenleri darbetmişler, Türk bayrağını yerlere atmışlar, Atatürk resimlerini yırtmışlardı. Fırat’ın öncülüğünde yapılan bir organizasyonla bütün kesimlerin katıldığı "Atatürk ve bayrak" yürüyüşü yapıldı. Sonra basın açıklamaları yapıldı. Valiliğe, emniyete, dönemin tüm bürokratlarına ve milletvekillerine yazılan dilekçeler ile üniversitedeki durum anlatıldı. Rektörlüğe defalarca başvuruldu. Fırat dönemin rektör yardımcısına; "Eğer bu grublara müsaade ederseniz, edebiyatın durumundan rahatsız olmuyorsanız arkanızda asılı duran Atatürk resmine bakamazsınız." dedi. Ama gözler kör, kulaklar sağır vicdanlar nasır tutmuştu. Şair sanki Fırat’ı ve Fıratların halini anlatıyordu; Çünkü ey Türk senden başkası yoktu kalan Şarapnelle başbaşa Seni orada gavurların kasten bıraktığı sırada Sarıklı hocalar feshi püsküllü Muallimler, kapatmalar ve aksak yamakları Migrenli kısım şefleri sümen altı saman altı muavinler Kethüdalar ustabaşları iş ve işçi bulma kurumu Kalem efendileri daire amirleri tabur komutanları Bütün o cüretkar bütün o ödlek tanıdıkların Senelik izindeydiler Gün gelip Musafahayı aşk etmeye Bulutlara dalmanın zekatını vermeye yeltenen Bir adem evladı çıkacak sanma Başbaşasın Başbaşasın şarapnelle (İ.ÖZEL) Evet Fırat ve Fıratlar hep şarapnelle başbaşaydılar. Başvurmadıkları makam kalmadıgı halde olması gereken devlet hala yoktu. 19 Şubat 2015 günü PKK’lı terörist grup eğitim öğretim yuvası olmaktan çıkarıp terör örgütünün bir kampı haline getirdikleri okulda ateşler yakmış ve ateşler üzerinde tepiniyorlardı. Fırat’ın devamsızlıktan iki imza hakkı kalmış. Fırat okula gidiyor ancak eylemlerden dolayı ders olmayacak diye gönderiliyor. Fırat dersin olacağını öğrenince geri dönüp derse girmek istiyor ancak okula alınmıyor. 20 Şubat 2015 günü Fırat’ın son şansı. Öğrenci olduğu okula girebilmek için her yolu deniyor. Güvenliği, üniversite yönetimini görevlerini yapmaya çağırıyor. Ve bu kanunsuzluklara boyun eğmeyeceğini söyleyerek arkadaşları ile birlikte okula girmeye çalışıyor. Okula girebilmek için üniversite yönetimini ve güvenliği göreve çağıran Fırat ve arkadaşları Cuma namazından sonra okula giriyorlar. Fırat ve yedi arkadaşı saat 16 sıralarında Edebiyat'ın önüne çıkıyorlar ancak ne tesadüf ki güvenlik yok. Fırat ve arkadaşları Edebiyat'ın önüne çıkar çıkmaz üzerlerine taşlar ve şişeler yağmaya başlıyor. Fırat geri adım atmıyor, çekinmiyor. Adeta bir mahser yeri, çakalların arasında kalmış birkaç delikanlı. İşte Fırat burada sinsi bir çakalın kahpe bıçağı ile yara alıyor. Ambulans çağırılıyor, gelmiyor, bir daha bir daha bir daha aranıyor ama gelmiyor. Arkadaşları bir sandalyeye oturtuyor. "Nasılsın?" diyorlar. Gözlerini kırparak "iyiyim" diyor. Arkadaşları Fırat’ı yere uzatıyor, kan boşalan yarasına tampon yapıyorlar. Ambulans hala yok. Arkadaşları gelen polis ekibine yalvarıyorlar, "kan kaybediyor sizin araba ile götürelim" diye. "Hayır bize yasak" deniyor. "Bırakın biz götürelim" diyorlar izin verilmiyor. PKK’lı kahpeler yolu kesmiş, ambulans gelemiyor. Ambulans 45 dakika sonra ancak Fırat’ın yanına gelebiliyor. Fırat’ın yüzünde hiç acı yok, hep resimlerinde gördüğümüz o sakin tevekkülü ve yaralı haldeyken bile insanlara güven veren o sıcak gülüşü yine yüzünde bir yeşil yoldan cennete yürüyor. Hiç kimsenin olmadığı yerde ben varım diyebilen Özlem annnenin gözbebeği, tek evladı Fırat gitti, Özlem anneye nasıl Fırat öldü diyeceğiz, yüzüne nasıl bakacağız. Evlatlarını okusunlar, vatanına milletine hayırlı evlat olsunlar diye gönderen annelere nasıl evladınızı güven içinde okumaya gönderin diyeceğiz. Çocuk öldü mü güneş Simsiyah görünür gözüne Elinde bir ip nereye Bilmez bağlayacağını anne Kaçar herkesten Durmaz bir yerde Anne ölünce çocuk Çocuk ölünce anne (S.KARAKOÇ) Fırat devletin olmadığı yerde devletini geri getirmek için can verdi. Türk bayrağı açmanın tahrik unsuru sayıldığı Türkiye Cumhuriyetinin üniversitesi olan Ege Ünivesitesi'nde annesinin biricik evladı, arkadaşlarının dayanağı, tanıyan herkesin neşe kaynağı Fırat Yılmaz Çakıroğlu’nun kanının suladığı zeminde Fırat bir bayrak oldu ve kanı ile bayrağı tekrar doğurdu. Fırat’ın yaralarından akan kan halen sızıyor ve Fırat Türkiye Cumhuriyeti'nin tüm makam ve mevki sahiplerini görevini yapmaya çağırıyor.